YOLDA

“Birini bulmak için bu Babil dünyasında

Kattan kata koşturuyordum ben de.”

Victor Hugo

I

Bir akşamüstüdür yoldayım

Metrobüs ne de kalabalık

Şiire durağı yok henüz

Bir kutuda sanki kibrit yüzler

Bir gördüğüme bir daha rastlamıyorum

Dünden yavaş, yarından hızlı

Bir yere yetişecek herkes

Kendi hikâyesinin izinde

Bir tür inattır bu fıldır yaşama

Ne idüğü belirsizken ötesi zamanın

-Öteki zamanın da denebilir-

Bunun başka açıklaması olamaz.

II*

Herkes bir yere yetişedursun

Bir akşamüstüdür ben yoldayım

Işıklarda bekliyorum üstten geçit yok

Olmasın bu beni ilgilendirmiyor doğrusu

Geç kaldım, belki bu yüzden rahatım

“Lütfen bekleyiniz!”

Sabah hatırlayamamıştım bir türlü

Kadir abiydi gece rüyamda gördüğüm

“Lütfen bekleyiniz!”

Kulakları çınlıyormuş durmadan

Durmasın çınlasın Kadir abinin kulakları

“Lütfen bekleyiniz!”

Göz göze geliyoruz

Yolun karşı taraflarında biz iki kişi

“Lütfen bekleyiniz!”

Adı Dilara olmalı

Dilara’yı görseniz bir yağmur damlası

“Lütfen bekleyiniz!”

Ben bekliyorum onun acelesi var fakat

Süzülür gibi yürürken şemsiyesiyle

Gözden önce kayboluyor öteki damlalardan

Akşamın bende altı üstüne geliyor

“Şimdi karşıya geçebilirsiniz.”

Yağmur hiç yağmadı aslında

Ben yağdırdım şu an, Dilara hariç

Elimde değil bu kalabalıkta çok sıkılıyorum.

III

Vakit bir akşamüstüdür

Yol nereye çıkarsa oradayım

Bir noel arifesindeyiz harice bakılırsa

İp gibi dizilmiş Nimet Abla’nın kuyruğu

Eminönü’nden Karaköy’e uzanır

Uzansın bu beni ilgilendirmiyor

Karıncaların sanki uğultusunu dinliyorum

Bilet satanlar, bilet satmayanlar, köprüde anı yakalayanlar, kuleye çıkanlar, volta atanlar, denize olta atanlar, martılara simit atan çifte kumrular, izmarit ezen singlelar, tek dişliler, uzun burunlular ...

Bu tablonun orta yerinde

Son bir çıkış arıyorum köprüden önce

Birden şedit bir gök gürlemesi

-Demektir ki bu ben yağdırmıyorum-

‘Suya kanacak kadar yağdır mevlam su’

Kadıköy vapuru iskeleye yanaşmış

Akşamdır artık evin yolunu tutuyorum.

IV

Bu yolda daha önce hiç karşılaşmadık

Selamlamak geliyor içimden tek tek

İki mavi arasında vapur halkını

Fakat denizde balık gibi yolda insan

Tanımayınca hepsi birbirinin aynısı

Ve kendi sularında yüzmekte

Gideceği yere kadar herkes

Ey yırtıldıkça patiskaları köpüren dalgalar

Ve ey martılar ‘sokak çocukları denizin’

İki mavi arasında bir vapur halkıyla

Yolculuk da bir yere kadar.

V

Eksik ayağını teşhir etmiş

Göztepe Köprüsü’nde bir dilenci

Hiç doğru bulmuyorum iki durumu da

Bir amca yaklaşıyor köprü altında yanıma

Hazır mıyım, bir şey soracak

Bir kartpostal çıkarıp iç cebinden:

“Arıyorum arıyorum, bulamıyorum

Sen gördün mü evladım İstanbul’u?”

Hazır değilim bu soruya:

“Görsem tanırdım, gözlerim kapalı”

Bir akşamdır artık yoldan çıkıyorum

Yol boyunca Themis’i gördüm;

Gözleri açık.